Pani Marylo, jak się Pani czuje z tym, co zrobił Pani mąż?
Beznadziejnie. Jest mi przykro.
Andrzej Dużyński twierdzi, że Pani wiedziała, że on musi zabrać Pani ten samochód.
Ależ skąd! Nie miałam od niego żadnych sygnałów. Mógł przecież zadzwonić do mnie albo napisać. Oddałabym mu kluczyki, nie musiałby przyjeżdżać z lawetą i go zabierać wtedy, gdy grałam na korcie. To się kupy nie trzyma.
To prawda, że Pani ubrania na zmianę były w bagażniku i została Pani w tym, co miała na sobie?
Na szczęście gdy samochód był już na lawecie, jej kierowca zgodził się zaczekać chwilę i dzięki temu mogłam wziąć swoje rzeczy z bagażnika.
Współczuje, bo musiało to być upokarzające. Do tego gapie robiący zdjęcia.
Zdjęcia robiłam sam, bo chciałam mieć dowód, że to miało miejsce. Powiem tylko, że jest to bardzo przykre i smutne.
Szkoda, że nie było przy tym Waszego syna. Może wtedy sytuacja wyglądałaby inaczej, bo chyba Pani mąż liczy się z jego zdaniem?
Wydaje mi się, że tak, ale to moje przypuszczenie, a nie pewność.
Nie żal Pani, że wieloletnia historia Waszego małżeństwa kończy się w taki fatalny sposób?
Zbulwersowała mnie ta sytuacja i sposób, w jaki mąż się zachował. Ale już mi przeszło. Po aferze z samochodem wróciłam na kort. Trener powiedział: “Zagrajmy, niech się pani wyładuje na piłce”. I tak się stało.
Pani wojna z mężem dotyczy również Pani płyt, których wydanie on sfinansował?
Owszem. Rozwiązałam z mężem umowę, ale poprosiłam go, by dał mi prawo do tych płyt. Niestety, odmówił.
Twierdzi Pani również, że mąż Panią zdradzał z kobietą młodszą o czterdzieści lat. Czy zna Pani tę dziewczynę?
W życiu jej nie widziałam. Zaczęła pracę u męża, gdy była studentką. To było w 2014 roku.
Spokój, z jakim Pani opowiada o tym wszystkim, jest nienaturalny.
Przecież nie będę sama się tym teroryzować! To już trwa tyle miesięcy, tak długo, że po prostu się przyzwyczaiłam. Na początku byłam w szoku. Później szok minął. Teraz muszę z tym jakoś żyć.