Trasa z cyrkiem

Śpiewa pani od… lat. Jaka jest pani metoda na długowieczność estradową?

Po prostu jestem długowieczna…

…pewnie, przy pani piosenkach przytupywałem jak byłem jeszcze malutki…

A teraz już taki znów malutki pan nie jest… Trudno mi mówić o sobie. Co mam powiedzieć?… Na pewno, że trzeba mieć taki rodzaj energii, który pozwala mi porwać pana malutkiego i pana większego. Na pewno dzięki temu, że ta muzyka jest młoda i taka energetyczna. Na pewno repertuar, że to nie są byle jakie teksty tylko bardzo dobre – wszystko jedno czy kiedyś Agnieszki Osieckiej, czy później Andrzeja Sikorowskiego. Wreszcie ważne są dobre kompozycje i młodzi muzycy, którzy to grają wszystko to ludzie czują i po prostu oceniają.

Jakiej muzyki pani słucha?

Lubię Stinga, Cockera… Ostatnio słucham dużo takiej ostrej muzyki, ponieważ inspirują mnie tym moje dzieci. Jeżdżę na koncerty, wybieram się na koncert Metaliki… W ogóle lubię żywe koncerty, zwłaszcza kapel rockowych, bo rock ma taką energię, którą, myślę, też ja mam. Mam również taki głos, który się chyba sprawdza najlepiej w tym ostrym brzmieniu. Najbardziej odpowiada mi taka muzyka z jęczącą gitarą, z ostrymi bębnami – taka właśnie prosta o rodowodzie bluesowym. Chociaż chętnie słucham także czarnej muzyki, takiej bujającej się, soulowej…

Jak się pani czuła jako gwiazda PRL. Łatwiej było wtedy, czy teraz?

Łatwiej było wtedy.., bo nie było takiej konkurencji. Teraz to się zrobił bardzo drapieżny rynek kapitalistyczny i teraz nie ma zmiłuj się. Kiedyś były małe pieniądze, ale za to dużo koncertów, bo były tanie bilety. Zresztą ludzie nie mieli co robić, bo w telewizji były same rosyjskie filmy, wideo nie było…, więc panowała nuda. Teraz ludzi trudno wyrwać na koncert. Trzeba się napocić, żeby mieć sukces.

Obawia się pani tych młodych wokalistek, których pojawia się coraz więcej?

Pewnie, że tak. Śledzę rynek i na przykład jadąc samochodem słucham list przebojów i kiedy moja piosenka jest wysoko, to oczywiście się bardzo cieszę. Ale kiedy spada, to cierpię i myślę sobie: o holender! co by tu zrobić? Może następnego singla? Cały czas o tym myślę. Bardzo mnie to pobudza do walki, do myślenia, jak być atrakcyjną. A jestem waleczna. Naprawdę.

Podobno ma pani pomysł na płytę dla dzieci…

Chciałabym, żeby to była płyta dla zbuntowanych dzieci. Nie jakaś tam infantylna, o ptaszkach, robaczkach, tylko o tym, że na przykład dziecko przedszkolne śpiewa, żeby przestali mnie karmić takimi pomyjami, ja chcę hamburgera i coca-colę – to, co dzieci kochają. Być może właśnie to dzieciaki będą pisały te teksty, może zrobię jakiś prowokacyjny konkurs w szkołach, żeby pisały na nauczycieli, na młodszego brata, na rodziców… Mam także pomysł na koncert promocyjny, ale jestem dopiero przed poważną rozmową na ten temat z firmą płytową…

Wiemy, jaka jest Maryla biesiadna, a jaka jest domowa?

Domowa to jestem taka cicha, spokojna i najchętniej nic nie robię. Uwielbiam nic nie robić. I nie cierpię telefonów. Więc często szeptem mówię do moich dzieci, że mnie nie ma. Ale one zazwyczaj zapominają o tym i za trzy minuty biegną do mnie i mówią: “Mamin, telefon do ciebie…”. Bardzo lubię ciszę, spokój i kiedy wszyscy są w domu. Niepokoję się, kiedy nie ma jakiegoś dziecka, gdy wraca późno, albo nawet w ogóle, co przydarzyło mi się ostatnio z córką siedemnastoletnią. I nie mogę wtedy spać. Martwię się…

Prócz estrady, można panią zobaczyć także w serialu komediowym “Rodzina zastępcza” na Polsacie. Skąd pomysł na aktorstwo?

Po prostu przyszła taka propozycja. Spodobało mi się, że ktoś tak o mnie pomyślał, że mogę zagrać. Sama byłam ciekawa, czy potrafię. I to mnie skusiło. Ale muszę powiedzieć, że bycie aktorem to jest nuda. To strasznie idiotyczne zajęcie. Nie życzę nikomu, żeby był aktorem. Po pierwsze strasznie dużo czasu się traci – to nie na mój temperament, takie czekanie na zmianę świateł… To jest głównie czekanie, potem zrywanie się do lotu i powtarzanie dziesięć razy tej samej sceny. A potem znów się czeka. I tak przez dziesięć godzin dziennie. Poza tym trzeba strasznie rano wstawać, czego nie cierpię…

To komediowy serial, a nie chciałaby pani wystąpić w filmie autobiograficznym?

Jeżeli ktoś by mi to zaproponował, to czemu nie. Na przykład na podstawie mojej książki “Niech żyje bal” – kilka lat temu ją napisałam… Ale to znów by trzeba było siedzieć na planie i marnować czas… Wolałabym jednak, żeby ktoś zagrał za mnie.

A kto?

Nie myślałam o tym…

Póki co jednak już niebawem będziemy mogli zobaczyć panią w Gdańsku.

3 maja zaczyna się trasa promująca moją płytę. W Gdańsku będziemy 11 maja, przyjeżdżamy z namiotem cyrkowym, będzie sześćdziesiąt osób na scenie, balet, cyrkowcy, ludzie na szczudłach. Będzie się dużo działo. Zapraszam bardzo gorąco.

Więc do zobaczenia.

rozmawiał: Piotr Jacoń
zdjęcie: archiwum Maryli Rodowicz

Powrót